پس از خانوم مراد پور، افراد دیگری هم با پیام های امید بخش شان برای خرید کتابم اعلام آمادگی کردند. از جمله خانوم « میترا قاسم پور» و خانوم « فاطمه نجیب» که هرکدام به همراه همسرشان به منزلمان آمدند، یک جلد خریدند و رفتند و خانوم «زینب حق خواه » که به دنبال پیام های خانوم مراد پور و خانم قاسم پور مبنی بر تمایل برای خرید کتاب، ضمن عرض تبریک نوشته بودند:« روی من هم می تونید حساب کنید.»
از ایشان تشکر کردم و پرسیدم مایلند چند جلد بخرند؟ پاسخ دادند: « همان ده جلد اما الان مشهدم و پس از بازگشت میام می برم.»
با خوشحالی ده جلد از کتاب هایم را در نایلون گذاشتم. از آن پس بی صبرانه روزها را می شمردم تا ایشان برای بردن کتابهایشان پیام بدهند اما از خانوم حق خواه هیچ خبری نشد که نشد. دیگرناامید شده بودم.با غصه کتابها را از پلاستیک درآوردم و به کارتون برگرداندم.
نمی دانم چندم تیر بود که سرگروه درسی ادبیات، سرکار خانوم «رضایی» اعلام کردند قرار است گروه ادبیات در مرداد ماه کلاس ضمن خدمت برگزار کند و علاقه مندان برای شرکت به ایشان اطلاع دهند. برای کلاس ثبت نام کردم و به کارهای روزمره ی خودم مشغول شدم. گاهی اوقات هم همراه خانواده ام به مهمانی می رفتم.
یک روز که در خانه ی دخترعمویم بودیم قرار گذاشتیم با آنها و خانوم پسرعمویم همگی به پارک برویم و دور هم آش بخوریم.برنامه ریزی ها را کردیم و دقیقا روز قبل از کلاس روانه ی پارک پرستار شدیم. یکدیگر را پیدا کردیم، آش خوردیم و خلاصه جای شما خالی خیلی خوش گذشت.
موقع بازگشت، من برای خوردن آب به آب خوری رفتم. ناگهان خانوم حق خواه را دیدم. سلام و احوال پرسی کردیم. ایشان گفتند: « ببخشید که من نیومدم. راستش ما در مشهد خونه داریم و تابستونا بیشتر مشهدیم . الانم برای کلاس اومدم. حالا اگه فردا میاین، ده جلد برای من بیارین.»
قبول کردم. فردای آن روز،کتابها را در کیفم گذاشتم و همراه خود بردم. کلاس شروع شد اما از ایشان خبری نبود. هرکس به کلاس وارد می شد، نگاهش می کردم اما نبود. با خودم می گفتم : « ای بابا! اینم که نیومد.بیخودی بار سنگین کشیدم آوردم.»
درهمین فکرها بودم که سرانجام سروکله ی خانوم حق خواه، پیدا شد. خوشحال شدم. همان طور که نشسته بودم، به نشانه ی سلام، سرم را تکان دادم و در زنگ تفریح بین دو کلاس، کتاب ها را به ایشان تحویل دادم. خانوم حق خواه تشکر کردند و شماره ی کارتم را گرفتند من هم برگشتم و مشغول خوردن چایی و حرف زدن با خانوم قاسم پور شدم. ناگهان متوجه شدم خانم حق خواه در آن سوی میز، رو به رویم ایستاده اند. با تعجب پرسیدم: « چیزی شده؟»پاسخ دادند: « خانوم زبردست! از این کتاب چندتا دیگه همراهتونه؟»
گفتم: «هیچی. شما گفته بودید 10 تا. منم 10 تا آوردم.»
- آره ! ولی راستش امروز، روز تولدمه. من همیشه روز تولدم به بقیه هدیه میدم. الان که کتابای شما رو دیدم با خودم گفتم چه خوبه امسال کتاب شما رو به همکاران حاضر درهمین جلسه هدیه بدم.
نمی دونید در اون لحظه چه احساس داشتم. شادی، هیجان، حیرت و واقعاً از تعجب داشتم شاخ در می آوردم.اینقدر حیرت زده بودم که فکر کنم خانوم حق خواه از طرز نگاه و حالت چهره ام متوجه شدند و خیلی عادی گفتند: « من همیشه روز تولدم به دیگران هدیه میدم.»
با همه ی وجودم ازشون تشکر کردم و الان هم که دارم این خاطره رو می نویسم، ممنون و مدیون لطف و محبت بی دریغشون هستم؛ چون خرید ایشون و اهدای کتاب من به همکاران حاضر، نتایج خوبی رو برای من به دنبال داشت؛ به طوری که ظهر وقتی به خونه رفتم، پیام خانوم «عصمت دهقان»، مدرس کلاس ضمن خدمت رو دیدم که نوشته بودند: « چه کتاب نغزی نوشتید استاد! دست مریزاد!»
راستش تا حالا کسی به من نگفته بود «استاد». خیلی خجالت کشیدم و تشکر کردم. ایشان که چند صفحه از کتاب را خوانده بودند، از من خواستند یک ربع اول جلسه ی بعد در کلاس کتابم را بیشتر به همکاران معرفی کنم و درباره ی آن توضیحات لازم را بدهم. من هم با کمال میل قبول کردم. همچنین پیشنهاد دادند کتابم را همه جا با خودم ببرم و معرفی کنم و در نهایت پنج جلد کتاب هم سفارش دادند. خانوم «زهره ملک» هم پنج جلد کتاب از من خریدند و خانوم قاسم پور که قبلاً یک جلد خریده بودند و یک جلد هم از خانوم حق خواه هدیه گرفته بودند، از من خواستند یک جلد دیگر برایشان بیاورم تا این دو جلد را به دو دوست صمیمی شان هدیه دهند.
تمام این اتفاق های خوب چه زیبا رقم خورد؛ آن هم با دل دریایی خانوم حق خواه که در مجموع، 24 جلد خریدند و سخاوتمندانه به همکاران حاضر در کلاس اهدا نمودند و زمینه ساز خرید 11 جلد دیگر شدند.
از جان و دل، سپاس شان
کانال کتاب
ازقصه تامثل
اثر
نسرین زبردست
تلگرام
سروش
@azghmasal
اشتراک گذاری در تلگرام
تبلیغات
درباره این سایت